Okresy geologiczne – Czwartorzęd (2,588 mln lat temu – dziś) Nastaje epoka lodowcowa. Cykliczne zmiany klimatu powodują duże wahania światowego poziomu mórz i oceanów. Otwarcie pomostu lądowego między Azją i Ameryką umożliwia wielką migrację zwierząt. I najważniejsze – na Ziemi pojawia się człowiek. Czwartorzęd jest najmłodszym i najkrótszym okresem dziejów Ziemi. O jego wyróżnieniu zdecydowały silne, cykliczne zmiany klimatu, w wyniku których na wielkie połacie Ameryki Północnej i Eurazji kilkakrotnie nasunęły się ogromne lądolody. Epoka lodowcowa Już na początku czwartorzędu, ok. 2,6 mln lat temu nastąpiło silne globalne ochłodzenie. Okolice biegunów przykryły czapy lodowcowe, a na półkuli północnej w miejsce ciepłolubnych lasów liściastych wkroczyła roślinność stepowa i tundrowa. Prawdziwa epoka lodowcowa nastała 900 000 lat temu i właściwie trwa do dziś. W tym czasie już ośmiokrotnie w okresach zimniejszych (glacjałach) na wielkie obszary półkuli północnej, sięgające aż do 50o szerokości geograficznej nasuwały się lądolody, a w okresach cieplejszych (interglacjałach) wycofywały do okolic podbiegunowych. Bardzo ważnym skutkiem każdego okresu glacjalnego było znaczne obniżenie, nawet o 100 m, globalnego poziomu morza, spowodowane uwięzieniem wody w lodowcach. Dawny zasięg lodowców wyznacza dziś na lądach gruba warstwa naniesionych przez nie bardzo charakterystycznych osadów – tzw. glin lodowcowych, składających się z mieszaniny okruchów skalnych o różnej wielkości – od iłu i mułu przez piasek do żwiru i głazów włącznie. W osadach tych tkwią gdzieniegdzie przyniesione przez lądolód ogromne bloki skalne, tzw. głazy narzutowe. Spuścizną po ostatnim zlodowaceniu są też wielkie jeziora polodowcowe, które powstały przed czołem cofającego się lądolodu w wyniku roztapiania rozległych płatów martwego lodu lub też w zagłębieniach wyżłobionych przez wody wypływające spod lodowca. Wielkie migracje wielkich zwierząt Na ogromnych obszarach stepowych i tundrowych trwała w epoce lodowcowej era wielkich ssaków. Trawiaste tereny Europy i Azji przemierzały piżmowoły, jelenie olbrzymie, włochate mamuty i nosorożce. W obszarach górskich królowały sporo większe od współczesnego niedźwiedzia brunatnego niedźwiedzie jaskiniowe, a w cieplejszych, południowych rejonach ponad czterometrowe słonie leśne. Stepy Ameryki Północnej zamieszkiwały, lwy i tygrysy szablastozębne, nieco mniejsze od mamutów mastodonty oraz bizony długorogie. Powtarzające się ochłodzenia i ocieplenia zmuszały całą tę menażerię do częstych migracji na setki kilometrów. Do największej i najbardziej znaczącej migracji przyczyniło się obniżenie globalnego poziomu morza, w wyniku którego na obszarze dzisiejszej Cieśniny Beringa powstał pomost lądowy łączący Amerykę z Azją. Wiele gatunków lądowych ssaków, łącznie z ludźmi, wykorzystało tę drogę do zdobycia Nowego Świata. Z końcem ostatniego zlodowacenia większość wielkich ssaków wymarła. Ostatnie szczątki mamuta znalezione w Szwecji liczą 13 tys. lat, a na półwyspie Tajmyr – 11 tys. lat. Przyczyną ich zagłady mogły być zarówno zmiany środowiskowe, jak i łowiecka działalność człowieka. Pierwsi ludzie Gdy w kolebce człowieka, Afryce, miejsce wilgotnych lasów zajęły suche sawanny, około 4 mln lat temu nasi wcześni przodkowie, australopiteki, o wysokości jednego metra i pojemności puszki mózgowej 450 cm3, zostali zmuszeni do zejścia z drzew. Większość populacji nie przystosowała się do zmiany środowiska i wymarła, ale jedna z grup przeżyła i to z niej wyewoluowały wczesne gatunki rodzaju Homo – tak zaczęła się ekspansja człowieka. 2, 4 mln lat temu Homo habilis, człowiek zręczny, który żył ok. 2,5-1,5 mln lat temu, wytwarzał już narzędzia krzemienne, a jego następca Homo erectus (1,8 mln – 150 tys. lat temu), o pojemności puszki mózgowej ok. 1000 cm3, osiągnął wzrost człowieka współczesnego, opanował sztukę rozniecania ognia i wywędrował z Afryki aż do dzisiejszych Chin i na Jawę. Nasz kuzyn neandertalczyk, zasiedlający Europę i Bliski Wschód (400-24 tys. lat temu), miał sprawny narząd mowy, pojemność puszki mózgowej nieco większą od naszej (neandertalczyk – 1370-1900 cm³, człowiek – 1490-1500 cm³) i poczucie piękna – zdobił ciało ochrą, wytwarzał odzież i naszyjniki z muszli. I najważniejsza rzecz – tak, jak my rytualnie grzebał zmarłych i oddawał im cześć, wyposażając groby w narzędzia, kwiaty i jedzenie. Zatem wierzył w życie pozagrobowe i odprawiał pierwsze praktyki religijne. Blisko 200 tys. lat temu z rodowej linii hominidów wyodrębnili się pierwsi przedstawiciele naszego gatunku – Homo sapiens. Szybka geograficzna ekspansja ludzi miała już aspekt ekologiczny, a nie ewolucyjny i doprowadziła do powstania ras. źródło – Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy dr Tatiana Woroncowa-Marcinowska
Era paleozoiczna. Paleozoik, 3 era w dziejach ziemi, trwała od ok. 590 do ok. 230 mln lat temu. Dzieli się na 6 okresów: kambr, ordowik, sylur, dewon, karbon i perm. W erze tej wystąpiły 2 wielkie organogenezy. poleca 87 %.
Współczesny wygląd naszej planety kształtował się przez miliardy lat. W skorupie ziemskiej oraz na jej powierzchni nieustannie zachodziły i zachodzą przemiany – zarówno gwałtowne, np. trzęsienia ziemi czy wybuchy wulkanów, jak i powolne, np. wietrzenie skał czy ruchy masowe. Nasza planeta ma około 4,6 mld lat, a życie pojawiło się około 3,8 mld lat temu – człowiek współczesny zasiedla ją zaledwie od około 200 tys. lat. Aby przedstawić wydarzenia, które zachodziły w tym bardzo długim okresie (od powstania planety aż do współczesności) używa się czasu geologicznego – systemu rachuby czasu, w którym poszczególne przedziały (eony, ery, okresy, i epoki) odpowiadają okresom charakterystycznym dla powstawania skał i podawany jest w milionach lat. Podział ten został wprowadzony na podstawie najważniejszych wydarzeń geologicznych i klimatycznych oraz zmian zachodzących w świecie zwierzęcym i roślinnym. wiemy o nich dzięki pozostałościom organizmów, które zachowały się w skałach, nazywamy je skamieniałościami. Badaniem zmian zachodzących w litosferze i na jej powierzchni zajmuje się geologia historyczna. Przyjmuje ona zasadę, że zjawiska i procesy geologiczne mające miejsce w przeszłości są odzwierciedlone we współcześnie odnalezionych skamieniałościach. Pozwalają one bardzo precyzyjnie określić wiek skał – zarówno bezwzględny (metoda izotopowa), jak i względny. Na podstawie badań radiometrycznych w miarę precyzyjnie określono bezwzględny wiek Ziemi na ok. 4,6 miliarda lat. W celu poznania dziejów Ziemi, oprócz wieku bezwzględnego skał, istotne jest także ustalenie ich wieku względnego oraz odtworzenie następstw zdarzeń z przeszłości naszej planety. Uzyskuje się to wieloma sposobami, np. metoda stratygraficzna oparta na ułożeniu skał mówi, że skała osadowa leżąca wyżej jest młodsza od skały osadowej leżącej poniżej. Jednak przy datowaniu wieku skał oraz poznawaniu wydarzeń z minionych epok najszersze zastosowanie ma paleontologia. Szczątki, odciski i odlewy organizmów żyjących w prehistorii występują dziś w skałach jako skamieniałości, dzięki którym można precyzyjnie określić wiek skał – bezwzględny (metodą izotopową) i względny (metodą radiometryczną). Szczególnie duże znaczenie mają tzw. skamieniałości przewodnie, czyli ślady gatunków, które pojawiły się na Ziemi na krótki okres czasu (z geologicznego punktu widzenia) i występowały powszechnie. Podział dziejów Ziemi przedstawia tablica stratygraficzna (Wikipedia), natomiast nauka zajmująca się badaniem wieku i wzajemnego ułożenia skał w celu odtworzenia historii naszej planety to stratygrafia. Dzieje geologiczne – źródło – Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy dr Tatiana Woroncowa-Marcinowska
Definicje te podzielone zostały na 1 grupę znaczeniową. Jeżeli znasz inne znaczenia pasujące do hasła „era paleozoiczna, trzecia era w dziejach ziemi” lub potrafisz określić ich inny kontekst znaczeniowy, możesz dodać je za pomocą formularza znajdującego się w zakładce Dodaj nowy. Pamiętaj, aby opisy były krótkie i trafne.
Badaniem dziejów Ziemi zajmuje się geologia historyczna. Jej celem jest odtworzenie przeszłości polegające na uchwyceniu najważniejszych wydarzeń, jaki miały miejsce od początku powstania Ziemi do chwili obecnej. Całość dziejów Ziemi podzielono na ery, te z kolei na okresy, okresy na epoki, epoki na wieki, a te na jeszcze mniejsze jednostki czasowe. Podstawą podziału były głównie skamieniałości. Skały powstałe wcześniej niż 590 mln lat temu zawierają bardzo niewiele skamieniałości. Te prehistoryczne formacje zostały podzielone na dwie grupy, odpowiadające dwóm okresom. Pierwszy z nich to Archaik- w skałach z tego okresu nie ma żadnych śladów życia. Drugi, charakteryzujący się bardzo skromnymi skamielinami, to Proterozoik. W skałach uformowanych 590 mln lat temu i później, ślady życia na Ziemi są częste. Ten okres dziejów Ziemi geolodzy nazywają Fanerozoikiem. Skały fanerozoiczne zawierają tak bogaty wachlarz skamieniałości, że trzeba było podzielić je na trzy mniejsze grupy, odpowiadające trzem okresom. Kolejno po sobie następują: Paleozoik, Mezozoik i Kenozoik. W ciągu dziejów Ziemi miało miejsce wiele rożnych wydarzeń: zmieniały kształt lady i oceany, występowały procesy górotwórcze, pojawiało się życie, rozwijały się i ginęły Ziemi obejmuje 4,6 mld lat. W tym czasie podlegała ona licznym zmianom, przekształcając się z jednorodnej kuli w planetę lądów, mórz, lasów, ludzkiej 4,5 miliarda lat temu rozpoczął się prekambr, era obejmująca blisko 85 % dziejów Ziemi. W czasie jego trwania powstały przemieszczające się w wyniku ruchów płyt litosfery kontynenty, które pod koniec prekambru utworzyły jeden kontynent — Pangeę. Z tej ery pochodzą najstarsze ślady życia, pojedyncze komórki utożsamiane z bakteriami i sinicami. Około 1,5 mld lat temu pojawiły się bardziej złożone organizmy zawierające jądra komórkowe, a około 700 mln lat temu wyodrębniły się pierwsze organizmy tkankowe. W wyniku działalności zdolnych do fotosyntezy glonów zawartość tlenu w atmosferze znacznie wzrosła, co przyczyniło się do bujnego rozwoju życia pod koniec prekambru. 570 mln lat temu w erze paleozoicznej, w wyniku orogenezy kaledońskiej powstały wielkie łańcuchy górskie. W ciągu całego paleozoiku kontynenty zmieniały stopniowo swoje położenie. W permie ponownie połączyły się w jeden kontynent — drugą Pangeę. Znacznej ewolucji uległ świat roślinny i zwierzęcy. W kambrze pojawiły się liczne bezkręgowce morskie, wytwarzające szkielety i pancerze. W ordowiku i sylurze pojawiły się pierwsze bezszczękowce oraz rośliny naczyniowe. W dewonie wyodrębniły się na drodze ewolucji nowe rodzaje pierwotnych paproci, roślin skrzypowych i widłakowych oraz prawdopodobnie pierwsze rośliny nasienne. Pojawiły się pierwsze zwierzęta lądowe: z bezkręgowców stawonogi, a z kręgowców płazy. Olbrzymia produkcja masy roślinnej w karbonie i permie doprowadziła do utworzenia się złóż węgla kamiennego. W karbonie pojawiły się pierwsze gady — kotylozaury, gady ssakokształtne i mezozaury. Mezozoik trwała od ok. 230 do ok. 65 mln lat temu. W czasie jej trwania zmieniał się rozkład kontynentów i oceanów. Już w triasie rozpoczął się rozpad Pangei, w wyniku czego stopniowo zaczęły otwierać się nowe oceany — najpierw Ocean Indyjski, a później Atlantyk. Do kredy wszystkie kontynenty półkuli południowej, z wyjątkiem Antarktydy i Australii, oddzieliły się od siebie i zaczęły przemieszczać się w kierunku swych obecnych pozycji. Była to era o stosunkowo małym nasileniu ruchów górotwórczych. Na lądzie panowały rośliny nagozalążkowe. W połowie kredy ilościową przewagę zyskały rośliny okrytozalążkowe — głównie dwuliścienne. Mezozoik często nazywany jest erą gadów, ze względu na bujny rozwój tych kręgowców. W triasie z gadów ssakokształtnych wyodrębniły się pierwsze ssaki, w jurze pojawił się pierwszy ptak — archeopteryks; wśród bezkręgowców panowały amonity i belemnity, które z końcem mezozoiku wymarły, podobnie jak większość gadów. 1) Prekambr (4,5 mld - 600 mln) W erze tej stwierdzono pierwsze ślady życia, występowały liczne ruchy górotwórcze, zachodził metamorfizm i zjawiska plutoniczne. Obejmuje dwa najstarsze w dziejach Ziemi okresy:- archaik - najstarszy okres w dziejach Ziemi, trwający od początku dziejów Ziemi do ok. 2,5 mld lat temu. Utwory archaiku to gł. skały metamorficzne — gnejsy, łupki krystaliczne, kwarcyty. W archaiku miały miejsce potężne ruchy górotwórcze, doprowadziły one do sfałdowania i metamorfizacji skał. Ruchom tym towarzyszyły wielkie intruzje granitów. W skałach archaicznych nie stwierdzono dotychczas żadnych szczątków - drugi okres w dziejach Ziemi, trwający od ok. 2,5 mld. lat do ok. 570 mln lat temu. Utwory to gł. gnejsy, łupki krystaliczne, kwarcyty, piaskowce, zlepieńce, dolomity, pokłady szungitu. W proterozoiku odbywały się potężne ruchy górotwórcze. Stwierdzono występowanie szczątków zwierząt bezkręgowych (jamochłony, pierścienice, itp.) oraz sinic i bakterii i prawdopodobnie wiciowców i grzybów. Na początku prekambru istniała pierwotna skorupa ziemska — cienka, licząca zaledwie kilka kilometrów grubości, zbudowana ze skał zasadowych. Była ona bardzo niestabilna, na powierzchnię wylewały się lawy. W wyniku niszczenia skał pierwotnej skorupy oraz pojawienia się hydrosfery powstały pierwsze osadowe skały okruchowe, które wraz ze skałami magmowymi ulegały przetapianiu i przeobrażaniu. Z czasem, w wyniku różnicowania się magmy zaczęły powstawać pierwsze skały obojętne, a później skały magmowe kwaśne, tworząc w skorupie pierwsze segmenty kontynentalne. Z tego to okresu pochodzą najstarsze znane skały liczące około 4 mld lat. Na okres 3,5–2,7 mld lat temu przypada dalsze powiększanie się skorupy kontynentalnej i podział skorupy na segmenty oceaniczne i kontynentalne. Powiększające się bloki kontynentalne w wyniku ruchu płyt litosfery przemieszczały się, a pod koniec prekambru połączyły się na krótko w jeden kontynent zwany Pangeą. W prekambrze powstawały różnorodne skały osadowe, głównie okruchowe: zlepieńce, piaskowce, szarogłazy, łupki ilaste. W zbiornikach morskich, w wyniku działalności sinic tworzyły się wapienie i dolomity. Najstarsze ślady życia, zachowane jako skamieniałości i trudne do interpretacji to pojedyncze komórki utożsamiane z bakteriami i sinicami, stwierdzone w skałach o wieku 3,8 mld lat. Różnicowały się one powoli przez cały prekambr. Niektóre z nich miały zdolność do budowania struktur wapiennych w postaci mat i słupów z cienkimi warstewkami przyrostowymi. Struktury te, zwane stromatolitami, są stosunkowo liczne w z nich mają wiek około 3,5 mld lat. Około 1,5 mld lat temu pojawiły się pierwsze Eucaryota — organizmy o komórkach zawierających jądro i organelle. Miały one kulisty kształt i często liczne wyrostki na powierzchni. Były to najprawdopodobniej organizmy planktoniczne. Około 700 mln lat temu w zbiornikach wodnych wyodrębniły się na drodze ewolucji pierwsze organizmy tkankowe Bujny i gwałtowny rozwój życia organicznego pod koniec prekambru związany jest prawdopodobnie ze zwiększeniem się ilości tlenu w atmosferze ziemskiej. Wolny tlen w atmosferze pojawił się w wyniku działalności glonów zdolnych do fotosyntezy (a tym samym i do produkcji tlenu), a atmosfera zmieniała stopniowo swój charakter z redukcyjnego na Paleozoik (590 mln - 230 mln) W erze miały miejsce dwa wielkie orogenezy: kaledońska (przełom sylyru i dewonu), hercyńska (karbon). Spowodowały one powstanie licznych, wielkich i rozległych łańcuchów górskich na wszystkich kontynentach. Pod koniec ery nastąpiło wielkie zlodowacenie. Osady paleozoiku to gł. skały okruchowe (piaskowce, łupki ilaste, krzemionkowe ), a także wapienie organogeniczne (np. koralowe), sole, gipsy, węgiel kamienny. Tworzyły się obniżenia i zapadliska śródgórskie, powstawały w nich pokłady węgla kamiennego. Zmieniał się zasięg mórz i kształt lądów. Pojawiają się bardziej złożone organizmy roślinne i erze paleozoicznej pojawiły się masowo różnorodne formy życia. Świat roślinny uległ w ciągu paleozoiku znacznej ewolucji — od pierwotnych glonów do wysoko zorganizowanych roślin lądowych; gł. etapy ewolucji to pojawienie się psylofitów (w sylurze) i in. pierwotnych roślin naczyniowych, następnie wyższych paprotników i pierwotnych roślin nasiennych, a w końcu — obecnie istniejących klas roślin nagonasiennych; olbrzymia produkcja masy roślinnej w karbonie i permie doprowadziła do utworzenia się złóż węgla kamiennego. Paleozoik rozpoczął się nagłym pojawieniem się bezkręgowców morskich wytwarzających części twarde — gł. mięczaków i archeocjatów. Żyły ponadto trylobity i graptolity, szczyt rozwoju osiągnęły ramienionogi, w ordowiku i sylurze — łodziki. W dewonie pojawiły się amonity (goniatyty). Z paleozoiku są znane pierwsze szczątki bezszczękowców (ordowik, sylur), płazów (dewon) i gadów (karbon). Wszystkie te formy życia, zachowane jako skamieniałości, mają cechy życia pierwotnego, bardziej prymitywnego niż obecnie. Cecha ta znajduje też odzwierciedlenie w nazwie ery, która oznacza erę starszego dzieli się na 6 okresów:Kambr - pierwszy okres paleozoiku trwający od ok. 570 do ok. 500 mln lat temu. Dzielił się na 3 epoki: kambr dolny (wczesny), środkowy i górny (późny). Typowymi osadami kambryjskimi są wapienie oraz piaskowce i łupki pochodzenia morskiego. Roślinność kambryjska składała się z pierwotnych grzybów, bakterii, sinic i niektórych grup glonów (np. pierwszych zielenic i krasnorostów). Dla kambru jest charakterystyczne pojawienie się licznych bezkręgowców morskich wytwarzających części twarde (szkielety, pancerze). Do organizmów tych należały gł. trylobity, archeocjaty (typowe tylko dla kambru), ślimaki, ramienionogi, także otwornice, gąbki, jamochłony i Pangea, który istniał u schyłku proterozoiku, rozpadł się jeszcze w najwyższym prekambrze na bloki zmieniające stopniowo swe pozycje geograficzne, z których największym była. Pomiędzy kontynentem Baltica a kontynentem Laurencja znajdował się powiększający się ocean Iapetus. Mikrokontynenty wchodzące dzisiaj w skład Syberii oddzielone były od Baltiki Oceanem Uralskim. Między Gondwaną a grupą kontynentów znajdujących się dzisiaj na półkuli północnej rozciągał się szeroki ocean — - drugi okres paleozoiku, trwający od ok. 500 do ok. 435 mln lat temu. Dzieli się na 3 epoki: ordowik dolny (wczesny), środkowy i górny (późny). Osady ordowiku są gł. osadami morskimi, należą do nich łupki ilaste, piaskowce, wapienie, organiczny ordowiku jest kontynuacją ewolucji typów i gromad kambryjskich (m. in. trylobitów i ramienionogów) i szybkiego różnicowania się nowych grup, m. in. graptolitów i korali czteropromiennych. Zwierzęta jednokomórkowe reprezentują otwornice aglutynujące. Zwierzęta tkankowe są silnie zróżnicowane i reprezentowane przez wiele osobników. Dość często spotykane są gąbki, głównie o szkielecie krzemionkowym. Występują korale czteropromienne i korale denkowe. W dolnym ordowiku liczne są ramienionogi bezzawiasowe, w wyższej części okresu częściej występują ramienionogi zawiasowe, o skorupkach zbudowanych z węglanu wapnia. Powszechnie występują mięczaki. Małże reprezentują rodzaje długowieczne, ślimaki. Głowonogi reprezentowane są przez łodzikowate, osiągające niekiedy wielkość kilku metrów. Świat roślinny, podobnie jak w kambrze reprezentowany jest przez morskie glony, które niekiedy mają znaczenie skałotwórcze, budując wapienie stromatolitowe W morzach występowały sinice, zielenice i krasnorosty.. Na lądzie prawdopodobnie pojawiły się pierwsze rośliny naczyniowe (pierwotne paprotniki). Rozmieszczenie lądów i mórz w ordowiku nie uległo zasadniczym zmianom w porównaniu z kambrem. Baltica była nadal oddzielona od Laurencji oceanem Iapetus. Gondwana przemieszczała się stopniowo przez rejon bieguna południowego, czego efektem był wielki rozwój lądolodów na obszarze dzisiejszej Sahary. Powstawanie i topnienie czaszy lodowej spowodowało eustatyczne ruchy poziomu oceanu - trzeci okres paleozoiku, trwający od ok. 435 do ok. 395 mln lat temu. Dzieli się na 3 epoki: sylur dolny (wczesny), środkowy i górny (późny). Do osadów syluru należą łupki ilaste, często ze szczątkami graptolitów (łupki graptolitowe), wapienie organogeniczne, piaskowce, szarogłazy, zlepieńce. Świat organiczny w sylurze, stanowiąc kontynuację świata ordowiku, był złożony i podlegał dalszemu rozwojowi i różnicowaniu. Florę syluru tworzyły na lądzie pierwotne rośliny naczyniowe (z grupy widłaków i psylofitów), a w morzach niektóre plechowce — zielenice, krasnorosty, sinice i prawdopodobnie brunatnice. Dalszy rozkwit fauny morskiej, gł. koralowców 4-promiennych, ramienionogów, trylobitów i łodzików, a w wodach półsłonych — wielkoraków. Maksymalny rozwój osiągnęły graptolity, które wymarły z końcem syluru. Pojawiły się pierwsze ryby — rozmieszczeniu kontynentów i oceanów zaszły w sylurze zasadnicze zmiany w porównaniu z ordowikiem. W trakcie okresu trwały znaczne przemieszczenia kontynentów, zbliżenie się do siebie niektórych z nich, aż do ich kolizji, skutkiem których było powstanie łańcuchów górskich. Na początku syluru Baltica i Laurencja były jeszcze rozdzielone oceanem Iapetus Likwidacja tego oceanu spowodowała kolizję obu kontynentów. Baltica wraz z Laurencja utworzyły jeden ląd — Euroamerykę. W wyniku kolizji mniejszych płyt powiększył się kontynent syberyjski i utworzyły się kaledońskie pasma dzisiejszej środkowej Azji. W wyniku zbliżania się tego kontynentu i kontynentu kazaskiego do Baltiki, Ocean Uralski stopniowo zwężał się. Między Gondwaną a kontynentami półkuli północnej rozciągał się ocean Paleotetyda. Wskutek ruchu Gondwany, południowo-zachodnia Afryka znalazła się na biegunie południowym. Tam też powstawały lodowce - czwarty okres paleozoiku, trwający od ok. 400 do ok. 345 mln lat temu. Dzieli się na 3 epoki: dewon dolny (wczesny), środkowy i górny (późny). W związku z orogenezą kaledońską, która sfałdowała i wypiętrzyła łańcuchy Kaledonidów oraz spowodowała wielką regresję morza, dewon był okresem panowania lądów. Typowe utwory dewonu: czerwone piaskowce i zlepieńce (dewon dolny) oraz łupki ilaste, wapienie, dolomity (dewon środkowy i górny). W dewonie świat organiczny zmienił się w porównaniu ze starszym paleozoikiem i nastąpiło dalsze różnicowanie się fauny i flory. Roślinność lądowa dewonu dolnego i środkowego składała się z pierwotnych roślin naczyniowych, zw. psylofitami, najpierwotniejszych paproci oraz pierwotnych roślin widłakowych i skrzypowych. Z plechowców stwierdzono grzyby glonowce oraz glony. W dewonie górnym nie było już psylofitów, pojawiły się natomiast nowe rodzaje pierwotnych paproci, roślin skrzypowych i widłakowych oraz prawdopodobnie pierwsze rośliny nasienne (paprocie nasienne i kordaity). Z mszaków występowały wątrobowce, z plechowców tzw. glonogrzyby i in. W morzach żyły w dewonie krasnorosty i prawdopodobnie brunatnice. W dewonie pojawiły się pierwsze zwierzęta lądowe: z bezkręgowców stawonogi (dewon dolny i środkowy), a z kręgowców płazy tarczogłowe (dewon górny). Nadal rozwijała się fauna morska, z bezkręgowców liczne były koralowce i ramienionogi, spośród głowonogów pojawiły się amonity. Z kręgowców szczyt swojego rozwoju osiągnęły ryby pancerne i ostrakodermy, które wyginęły pod koniec dewonu, natomiast bujnie rozwinęły się ryby dwudyszne i trzonopłetwe, oprócz istniejących już ryb chrzęstnych i nielicznych kaledońska spowodowała wielkie zmiany w paleogeografii całego globu. W dewonie istnieją duże bloki kontynentalne rozdzielone zbiornikami o charakterze oceanicznym: euroamerykański, gondwański, kazachski, chiński i syberyjski. Blok syberyjski oddzielony był od euroamerykańskiego Oceanem Uralskim. Między Gondwaną a kontynentami półkuli północnej rozciągała się Paleotetyda. Największy obszar zajmował jednak Paleopacyfik. Na blokach o skorupie kontynentalnej znajdowały się w wielu rejonach płytkie, epikontynentalne zbiorniki morskie. Grupa kontynentów północnych położona była w strefie - piąty okres paleozoiku, trwający od ok. 345 do ok. 280 mln lat temu. Dzieli się na 2 epoki: karbon dolny (wczesny) i górny (późny). W okresie karbońskim występowały liczne fazy orogenezy hercyńskiej, której największe nasilenie przypada na pogranicze karbonu dolnego i górnego. W związku z tą orogenezą w karbonie górnym nastąpiła wielka regresja morza. Typowymi utworami karbonu dolnego są wapienie lub piaskowce, zlepieńce i łupki ilaste, a karbonu górnego — osady piaskowców i łupków, z podkładkami węgla kamiennego. W karbonie nastąpił dynamiczny rozwój roślin i zwierząt lądowych. Oprócz dalszego rozwoju roślinności wodnej, nastąpił bujny rozkwit roślinności lądowej o formach drzewiastych: widłaki (gł. lepidodendrony i sygilarie), ze skrzypów kalamity, paprocie właściwe i nasienne, z nagozalążkowych kordaity. Formy te tworzyły bagienne lasy i dały początek złożom węgla kamiennego. Runo tych lasów stanowiły drobne paprocie, widłaki, skrzypy, zw. klinolistami, oraz mszaki. Z grzybów istniały już workowce. Pod koniec karbonu pojawiły się pierwsze rośliny iglaste (walchia). Świat zwierzęcy charakteryzuje masowe występowanie otwornic , ramienionogów (dł. do 30 cm), małżów, rozwój goniatytów, konodontów i pojawienie się belemnitów. Żyły już owady uskrzydlone, ryby rekinowate i pierwotne promieniopłetwe, płazy tarczogłowe, pierwsze gady (kotylozaury, ssakokształtne i wodne mezozaury). Układ bloków kontynentalnych w karbonie ulegał stopniowym zmianom. Początkowo przypominał on sytuację ze schyłku dewonu. Później nastąpiły zasadnicze zmiany w rozmieszczeniu kontynentów. Euroameryka zaczęła się zbliżać do Gondwany i w końcu się z nią zderzyła. Utworzył się wielki ląd, od którego oddzielony był jeszcze kontynent syberyjski. Ocean Uralski uległ już jednak znacznemu zwężeniu. Perm - najmłodszy (szósty) okres paleozoiku, trwający od ok. 280 do ok. 230 mln lat temu. Dzieli się go na 2 epoki: perm dolny (wczesny), zw. czerwonym spągowcem, i perm górny (późny), zw. cechsztynem. W permie dolnym powstawały osady lądowe — zlepieńce (czerwone) i piaskowce. W permie górnym tworzyły się wapienie i dolomity, łupki miedzionośne, sól kamienna, gipsy, sole potasowe. Przejawiała się silna działalność wulkanów, następowały potężne wylewy organiczny permu stanowi z jednej strony kontynuację świata karbonu, jednakże mniej różnorodnego, z uwagi na warunki klimatyczne i sedymentacyjne. W połowie permu, w związku ze zmianą klimatu (z wilgotnego na suchy) nastąpiły doniosłe zmiany w składzie flory, zwł. na półkuli północnej. Wymarły kordaity, drzewiaste widłaki i skrzypy, większość paproci (zarodnikowych i nasiennych), wzrósł zaś udział roślin iglastych, miłorzębowych i sagowców. W morzach permu żyły otwornice (fuzuliny), ramienionogi, małże, goniatyty, szkarłupnie, ryby promieniopłetwe i in., a także trylobity i koralowce czteropromienne, które pod koniec okresu wymarły. Na lądzie bujnie rozwijały się płazy tarczogłowe, kotylozaury i gady permie dobiegł końca proces formowania się Pangei. Kontynent syberyjski połączył się z Euroameryką. Spowodowało to całkowitą likwidację Oceanu Uralskiego. Pangea (II) otoczona była przez Paleopacyfik (Panthalassę), a jego zatoką o przebiegu równoleżnikowym była Tetyda. Pangea rozciągała się od bieguna północnego do bieguna południowego i w częściach podbiegunowych istniały lodowce kontynentalne3) Mezozoik (245 mln - 65 mln) Era mezozoiczna obejmuje średniowieczne dzieje Ziemi i została wydzielona w oparciu o ewolucje świata organicznego. Dolna granica ery jest ciągle przedmiotem dyskusji, granica zaś górna wyznaczona została faktem masowego wymierania wielu grup zwierzęcych (amonitów, belemnitów, dinozaurów) i powszechnej regresji związanej z ruchami tektonicznymi w fazie laramijskiej orogenezy erą stosunkowo małego nasilenia ruchów górotwórczych. Na przełomie triasu i jury oraz u schyłku jury występowały fałdowania kimeryjskie. W kredzie — kilka bardziej intensywnych faz orogenezy alpejskiej. W jurze i kredzie występowały wielkie transgresje morza, zaznaczające się na całym świecie. W osadach mezozoiku dominują skały wapienne, gł. wapienie organogeniczne i oolitowe. Klimat w erze mezozoicznej zmieniał się od ciepłego do chłodnego, obserwujemy już zróżnicowanie stref klimatycznych. Życie w erze mezozoicznej zaczęło się bujnie rozwijać po kryzysie, jaki nastąpił w permie. W mezozoiku na lądzie panowały rośliny nagozalążkowe (gł. iglaste, miłorzębowe i sagowce), przy znacznym udziale paproci cienkozarodniowych. W połowie kredy ilościową przewagę zyskały rośliny okrytozalążkowe (gł. dwuliścienne). W morzach silnie rozwinęły się skałotwórcze zielenice oraz krasnorosty, a w wodach słodkich ramienice. W mezozoiku nastąpił bujny rozwój kręgowców, wśród których dominowały gady (stąd mezozoik jest często nazywany erą gadów), opanowując wszystkie środowiska: na lądzie — dinozaury, w morzach — ichtiozaury i plezjozaury, w powietrzu — pterozaury. W triasie z gadów ssakokształtnych (teromorfy) wyodrębniły się pierwsze ssaki, w jurze pojawił się pierwszy ptak — archeopteryks. Z bezkręgowców w dalszym ciągu panowały amonity i belemnity, które z końcem mezozoiku wymarły, podobnie jak większość erze mezozoicznej wydzielono trzy okresy: Trias - najstarszy okres mezozoiku, trwający od ok. 230 do ok. 195 mln lat temu. Dzieli się na 3 epoki: trias dolny (wczesny), środkowy i górny (późny). Klimat triasu był na ogół ciepły, a na dużych obszarach ciepły i suchy z przejawami pustynnego, zwłaszcza w dolnym triasie. Trias dolny reprezentują osady lądowe lub lagunowe, gł. piaskowce i zlepieńce o czerwonym zabarwieniu . W triasie środkowym tworzyły się gł. wapienie i dolomity w triasie górnym — osady słodkowodne lub lagunowe, gł. łupki ilaste, margle, piaskowce. W świecie organicznym triasu nastąpiły istotne zmiany w porównaniu z permem. Po kryzysie permskim fauna i flora przybiera inny skład ilościowy i jakościowy. W triasie dolnym roślinność lądowa była uboga (suchy, pustynny klimat), w triasie górnym — dobrze rozwinięta (skład podobny do składu roślinności w jurze, rośliny iglaste, paprocie). W triasie środkowym nastąpił silny rozwój glonów skałotwórczych (gromadzących wapień). Wielki rozwój osiągnęły gady ssakokształtne, pojawiły się pierwsze gady nacz. — tekodonty oraz pod koniec triasu — pierwsze ssaki. W faunie morskiej rozwój koralowców sześciopromiennych, mszywiołów, małżów, ślimaków, amonitów (gł. ceratytów) i ryb. Z końcem triasu wymarły płazy tarczogłowe i rozkładzie bloków kontynentalnych i oceanów nie nastąpiły w triasie znaczne zmiany w porównaniu z permem. Pangea składała się z dwóch części: Laurazji, obejmującej Amerykę Północną, Europę i Syberię, oraz Gondwany, w której skład wchodziły kontynenty półkuli południowej wraz z Dekanem i innymi blokami wkomponowanymi dzisiaj w południowa Azję. Między nimi znajdował się klinowato wdzierający się w Pangeę Ocean Tetydy. Gondwana usunęła się z obszaru bieguna, co spowodowało zanik lądolodów. W triasie zaznaczyło się początkowe stadium rozpadu Pangei. Wewnątrz kontynentu tworzyły się ryfty kontynentalne, które stopniowo przekształcały się w ryfty oceaniczne, zapoczątkowujące ekspansję dna oceanicznego oraz oddalanie się od siebie fragmentów Pangei; dały one początek nowym oceanom Ziemi. Od północnej części lądu Gondwany zaczęły odrywać się bloki skorupy kontynentalnej, które następnie rozpoczęły ruch ku północy poprzez Ocean Tetydy. Zapoczątkowany też został proces stopniowego odrywania się Ameryki Północnej od - drugi okres mezozoiku, trwający od ok. 195 do ok. 140 mln lat temu. Dzieli się na 3 epoki: jurę dolną (wczesną), jurę środkową i jurę górną (późną). Klimat okresu można ogólnie scharakteryzować jako ciepły, na co wskazują szeroko rozprzestrzenione rafy koralowe. Na podstawie występowania w jurze dolnej pokładów węgla można wysunąć wniosek o znacznej wilgotności klimatu. W jurze górnej zaznaczają się dość wyraźnie strefy klimatyczne - borealna chłodna i alpejska ciepła. Typowymi utworami jury dolnej są czarne iły, wapienie i margle, jury środkowej — osady piaszczyste, oolitowe rudy żelaza, jury górnej — jasne wapienie (oolitowe, rafowe, płytowe i in.) i margle. Na przełomie triasu i jury oraz w jurze górnej miały miejsce ruchy górotwórcze. Świat organiczny jury, zarówno zwierzęcy, jak i roślinny, był bardzo bogaty i urozmaicony. Flora była bogata, sięgająca obu biegunów Ziemi. Z nagonasiennych występowały iglaste, miłorzębowe, sagowce, benetyty, paprocie nasienne i kajtonie, z paprotników — liczne rodzaje paproci (gł. cienkozarodniowych), skrzypowe i widłakowe. Ponadto występowały wątrobowce, grzyby oraz glony (okrzemki, ramienice, zielenice, krasnorosty i brunatnice). W świecie zwierząt najbujniejszy rozwój wśród bezkręgowców osiągnęły amonity i belemnity. Z kręgowców dominowały gady, które opanowały wszystkie środowiska. W faunie lądowej licznie były reprezentowane owady. Ssaki występowały jeszcze nieliczne, wyłącznie formy drobne. Pod koniec jury pojawił się pierwszy ptak (archeopteryks).W jurze następuje dalszy rozpad Pangei (II), zapoczątkowany w triasie. Od Afryki zaczęła odrywać się Ameryka Południowa, zapoczątkowując powstawanie południowej części Oceanu Atlantyckiego, a całkowicie oderwał się od niej blok australijsko-antarktyczny, dzięki czemu zaczął poszerzać się Ocean Indyjski. Od Europy stopniowo zaczyna odrywać się Ameryka Północna i rozszerza się powoli północny Atlantyk. Ocean Tetydy rozszerza się znacznie. W północnej, brzeżnej strefie Oceanu Tetydy znajdują się łuki wyspowe i morza wewnętrzne, w obrębie istniejącej tu wielkiej strefy subdukcji. Do Azji dobijają bloki kontynentalne, odrywające się od gondwańskich wybrzeży Tetydy. Druga wielka strefa subdukcji istniała u zachodnich wybrzeży Ameryki Północnej i Ameryki Południowej, gdzie subdukcji ulegała oceaniczna skorupa ostatni okres mezozoiku trwający od ok. 140 do ok. 65 mln lat temu. Dzieli się na 2 epoki: kredę dolną (wczesną) i górną (późną). W okresie kredy odbywały się ruchy górotwórcze kilku faz orogenezy alpejskiej. W kredzie górnej nastąpiła wielka transgresja morza zaznaczająca się niemal na całym świecie. Typowymi skałami kredy są: margle, wapienie, opoki, kreda pisząca oraz organiczny kredy był zróżnicowany, zarówno w środowisku morskim, jak i lądowym. W kredzie dolnej przeważały rośliny nagozalążkowe, zbliżone do roślin jurajskich. Występowały też rośliny okrytozalążkowe, które w kredzie górnej zdobyły liczebną przewagę. Faunę cechował silny rozwój otwornic (także skałotwórczych), obecność w morzu licznych amonitów, belemnitów, gąbek, korali, ramienionogów, jeżowców i małżów. Wśród kręgowców dominowały gady (wodne i lądowe). Ptaki i ssaki były nielicznie reprezentowane. W końcu kredy wygasły amonity, belemnity, dinozaury i paleogeografii Ziemi nastąpiły w kredzie dalsze zmiany w porównaniu z jurą. Atlantyk rozszerzył się, Ameryka Południowa oderwała się od Afryki. Szerzej otworzył się Ocean Indyjski. Kontynentalne bloki: dekański, chiński, tarymski i irański wędrowały ku północy. Powiększanie się Oceanu Indyjskiego następowało kosztem stopniowej likwidacji Oceanu Tetydy, rozszerzanie zaś Atlantyku spowodowało zmniejszanie się Pacyfiku. Połączone były jeszcze ze sobą Australia z Antarktydą. Szybki ruch bloków kontynentalnych powodował deformacje fałdowe na krańcach płyty pacyficznej oraz na północnych brzegach Oceanu Kenozoik (65 mln - dziś) Najmłodsza era w dziejach Ziemi. W kenozoiku ukształtował się obecny wygląd powierzchni Ziemi. Najbardziej znamienne cechy tej ery: największe nasilenie orogenezy alpejskiej (trzeciorzęd) oraz wielkie zlodowacenie obejmujące olbrzymie obszary kuli ziemskiej (czwartorzęd). Osady kenozoiku to flisz, wapienie numulitowe i serpulowe, piaskowce, iłowce, węgiel brun., złoża siarki, soli kamiennej, gipsu, osady nazwa era kenozoiczna — oznacza erę nowego życia. W erze tej stopniowo rozwijały się nowe grupy organizmów coraz bardziej podobne do współczesnych. Po wielkim wymieraniu na granicy kredy i trzeciorzędu nastąpił intensywny rozwój ssaków, które opanowały całkowicie środowisko lądowe, oraz ptaków; pod koniec trzeciorzędu ok. 90% fauny przypominało formy współczesne. W czwartorzędzie w epoce lodowcowej występowały formy dla niej typowe, jak mamut, nosorożec. Najważniejszym faktem było pojawienie się człowieka. Po ustąpieniu zlodowaceń ostatecznie ukształtowała się fauna współczesna. Roślinność, podobna już do współczesnej, przeszła w ciągu kenozoiku (w związku ze zmianami warunków zewn.) liczne przeobrażenia. Doprowadziły one do wytworzenia się istniejących obecnie rodzajów i gatunków roślin, jak również do powstania obecnych zbiorowisk roślinnych oraz obszarów i państw się na dwa okresy:Trzeciorzęd - wczesny okres kenozoiku, trwający od ok. 65 do ok. 1,8 mln lat temu. Jest okresem wielkiego nasilenia orogenezy alpejskiej. Typowymi utworami trzeciorzędu są skały piaszczysto-ilaste, wapienie, gipsy, sól kamienna i sole potasowo-magnezowe, węgiel brunatny, siarka. Fauna i flora trzeciorzędu była niezwykle bogata i zróżnicowana. W trzeciorzędzie przeważały rośliny okrytozalążkowe (jak w górnej kredzie). W trzeciorzędzie starszym (paleogenie), występowały gat. obecnie przeważnie wymarłe. W trzeciorzędzie młodszym (neogenie) znaczny był udział gatunków obecnie żyjących. W paleogenie roślinność Europy była wybitnie podzwrotnikowa (z palmami) w neogenie podzwrotnikowo-umiarkowana. W trzeciorzędzie powstały wielkie złoża węgla brunatnego, utworzone ze szczątków roślinnych torfowisk leśnych i szuwarowych. W trzeciorzędzie nastąpił bujny rozwój ssaków, a ptaki już w dolnym trzeciorzędzie osiągnęły zróżnicowanie podobne do dzisiejszego. W morzach maksymalny rozwój osiągnęły otwornice zwierzęta numulitami (z ich szczątków — wapienie numulitowe), liczne były małże, ślimaki i koralowce rafotwórcze. Świat ryb był zbliżony do współczesnego, tak jak na lądzie świat kontynentów na kuli ziemskiej uległ w trzeciorzędzie dalszym zmianom. W paleogenie Australia oderwała się od Antarktydy, stopniowo rozszerzał się Atlantyk i Ocean Indyjski. Sukcesywnie zwężał się Ocean Tetydy, zmniejszał się również Pacyfik. Ruchy bloków kontynentalnych i całych płyt spowodowały w neogenie likwidację Oceanu Tetydy i powstanie śródziemnomorsko-himalajskiej strefy fałdowej. Pod koniec trzeciorzędu rozkład kontynentów był niemal identyczny jak dzisiaj. W miocenie nastąpiło oderwanie się bloku arabskiego od Afryki, a Grenlandii — od Ameryki Północnej. Na trzeciorzęd przypada maksimum górotwórczości alpejskiej. Złożony ruch płyt na południu Europy i Azji doprowadził do powstania alpejskich łańcuchów fałdowych. W strefie wokółpacyficznej ukształtował się łańcuch Andów i Kordylierów. Wśród alpejskich pasm fałdowych liczne są intruzje magmowe i skały wulkaniczne. Dzieli się na 2 podokresy: - paleogen - wczesny podokres trzeciorzędu, trwający od ok. 65 do ok. 23 mln lat temu. W paleogenie odbywała się orogeneza alpejska — następowało fałdowanie i wypiętrzanie łańcuchów Alpidów. Osady paleogenu. to gł. flisz, także wapienie organogeniczne (np. numulitowe). Utwory paleogenu zawierają bogate złoża ropy naft., węgla brunatnego i soli kamiennej. Dzieli się na 3 epoki: - paleocen - eocen - neogen- późny podokres trzeciorzędu, trwający od ok. 23 mln do ok. 1,8 mln lat temu. W neogenie odbywała się orogeneza alpejska — nastąpiło ostateczne wypiętrzenie łańcucha Alpidów. Typowymi utworami są gł. osady płytkowodne i lądowe: żwiry, piaski, iły, łupki ilaste, zawierające złoża węgla brunatnego, soli kamiennej, gipsu, siarki. Dzieli się na 2 epoki: - miocen - pliocen- czwartorzęd - młodszy okres kenozoiku, trwający od ok. 1,8 mln lat temu do dziś. Dzieli się na dwie epoki: wczesną — plejstocen (dyluwium, epoka lodowcowa) i późną — holocen (aluwium, epoka polodowcowa), obejmującą ostatnie 11 tys. lat. W plejstocenie klimat ulegał wielokrotnym wahaniom, kilka wielkich fal ochłodzeń ( glacjał) i ociepleń ( interglacjał) objęło glob ziemski. Osady czwartorzędu to gł.: gliny zwałowe, piaski, żwiry, iły wstęgowe ( warwy). W czwartorzędzie ukształtowały się współczesny zarysy mórz i ich stref przybrzeżnych ( w holocenie powstało M. Bałtyckie), rzeźba lądów. Czwartorzęd zadecydował o składzie górnej warstwy gruntów i gleb. Świat organiczny na początku czwartorzędu był już bardzo zbliżony do współczesnego. Świat roślinny wczesnego czwartorzędu był bardzo podobny do obecnego. Gatunków obcych współczesnej florze było w nim niewiele; istniały jedynie w starszym plejstocenie, gł. w okresach międzylodowcowych, gdy zamiast tundry glacjalnej, charakterystycznej dla okresów zlodowaceń, występowała bogata roślinność leśna, bagienna i wodna. Tundrę glacjalną cechowały karłowate wierzby, brzoza karłowata, dębik ośmiopłatkowy, zawciąg Iversena oraz wiele innych roślin wysokogórskich i stepowych. W czwartorzędzie zaczął się kształtować ostatecznie dzisiejszy świat zwierzęcy. Zmiany klimatyczne spowodowały wyginięcie niektórych gatunków, np. nosorożca w Ameryce, dinoterium w Eurazji. Znacznie zmniejszył się zasięg form ciepłolubnych, a pojawiły się zimnolubne, które z końcem plejstocenu bądź wyginęły (np. mamut, nosorożec włochaty), bądź utrzymały się na niewielkich areałach (np. renifer). Znacznie rozprzestrzeniły się gatunki strefy umiarkowanej (np. tur, żubr, jeleń). Najważniejszym faktem było pojawienie się człowieka. W czwartorzędzie ostatecznie ukształtował się współczesny rozkład kontynentów i oceanów wraz ze współczesnym rozkładem płyt litosfery.
miocen» epoka w dziejach ziemi od 26 do 7 mln lat temu. miocen » pierwsza (starsza) epoka neogenu. miocen » pliocen. miocen » geografia. miocen » czwarta epoka trzeciorzędu. miocen » epoka młodego trzeciorzędu. miocen » epoka z burdygałem. miocen » najstarsza epoka neogenu
Ta strona lub narzędzie stron trzecich jest używane do korzystania z plików cookie niezbędnych do działania i celów opisanych w Polityka plików cookie. Zamykając ten baner, ta strona przewija się lub nadal przegląda, zgadzasz się na używanie plików cookie. XThefirst one was a magnitude 6.7 M W earthquake that struck off the coast of Biobío, Chile, at 23:21 on 15 March 2010 at the epicenter, at a depth of 18 kilometres (11 mi). The second earthquake struck on land in the region at 22:58 ( UTC) on 2 April 2010 at 5.9 M W and at a depth of 39 km (24 mi).
Liczba wyników dla zapytania 'ery ziemi': 622 Dzień Ziemi Test Klasa 1 Klasa 2 Klasa 3 Klasa 4 Klasa 5 Klasa 6 Klasa 7 Klasa 8 Biologia Dzień Ziemi Na Śląsku Koło fortuny Klasa 3 Edukacja zintegrowana Skarby Ziemi Dzień ziemi Test Klasa 1 Klasa 2 Klasa 3 Klasa 4 Przyroda Memy xD Labirynt Zerówka Klasa 1 Klasa 2 Klasa 3 Klasa 4 Klasa 5 Klasa 6 Klasa 7 Klasa 8 Gimnazjum Dorośli Liceum Technikum Alfabetyzacja Angielski Biologia Chemia Edukacja bezpieczeństwa Edukacja na życie rodzinne Ekonomia Fizyka Francuski Geografia Historia Historia i społeczeństwo Historia muzyki Historia sztuki i filozofii Hiszpański Informatyka Język mniejszości Matematyka Muzyka Nauki ścisłe Niemieckim Ortografia Pisownia Polski Przyroda Religia Rosyjski Rozwój języka studia kulturowe Sztuka Technika Technologia Umiejętności społeczne wiedza o społeczeństwie WOS Wprowadzenie do przedsiębiorczości Bss Dzien Ziemi Junior Explorer 4 Junior Explorer 5 Macmillan Memy Minecraft ery i okresy Sortowanie według grup Klasa 4 Klasa 5 Klasa 6 Klasa 7 Klasa 8 Gimnazjum Dorośli Liceum Technikum Geografia Przyroda DZIEŃ ZIEMI Prawda czy fałsz Klasa 1 Klasa 2 Klasa 3 specjalne potrzeby edukacyjne Moja klasa Koło fortuny Klasa 3 Klasa 3 Edukacja zintegrowana Skarby Ziemi Edukacja zintegrowana Skarby Ziemi DZIEŃ ZIEMI Test Zerówka Klasa 1 Klasa 2 Klasa 3 Klasa 4 Przyroda dzień ziemi Teleturniej Zerówka Klasa 1 Klasa 2 Klasa 3 Klasa 4 Klasa 5 Klasa 6 Klasa 7 Klasa 8 Biologia Geografia Przyroda Najstarszaera w dziejach ziemi. W geochronologii dzieje Ziemi dzieli się na eony, 0: 1125: Największe banki w Polsce. Tytuł największego banku przysługuje tej instytucji, 0: 671: Opinie - Najzdrowsze warzywa. 1+1 = Opinie - Najzdrowsze warzywa. 1+1 = Popularne Ziemia istnieje od 4,6 mld lat, ale Homo Sapiens pojawił się dopiero około 200 tys. lat temu. Historia Ziemi jest nam znana pośrednio, dzięki rozmaitym metodom badania skał i szczątków zakopanych w Ziemi. Spis tematów (kliknij, aby przejść do wyboru tematów) Wnętrze Ziemi IX Historia geologiczna Ziemi W rozumieniu zdarzeń w historii geologicznej, najważniejsze jest odwołanie się do: Czasu trwania wybranych okresów Istnienie charakterystycznych zdarzeń kończących/rozpoczynających okresy np. wielkich wymierań Charakterystycznych gatunków dominujących w danym okresie i pozostałych po nich skamieniałości Zmian klimatycznych w tym transgresji i regresji mórz i lądolodów Zmian w położeniu lądów Występowania orogenez 1. Tabela stratygraficzna Tabela stratygraficzna to schemat przebiegu historii Ziemi, uwzględniający podział na eony, ery, okresy i epoki z podanym czasem ich trwania. Stosuje się też pewne jednostki umowne, którą jest np. Prekambr – obejmujący wszystkie eony, ery, okresy i epoki poprzedzające okres Kambru. Tabela Stratygraficzna Źródło: Opracowanie własne na podstawie danych Międzynarodowej Komisji Stratygrafii *Kolory zgodne z oficjalną kolorystyką Międzynarodowej Komisji Stratygrafii **Wysokość wierszy w Paleozoiku i Mezozoiku oraz Paleogenu i Neogenu proporcjonalna do długości trwania er i okresów. ***Okresy i epoki Er starszych niż Kenozoik zostały pominięte. ****Wszystkie daty podane w formacie BP – Before Present przy roku 2000 jako rok odniesienia. 2. Wydarzenia w historii Ziemi Hadeik – najstarszy eon w historii Ziemi (jednostka nieformalna). Okres od 4,6 mld do 4 mld lat BP (trwał około 600 mln lat). Niewiele wiadomo na temat tego okresu. Ważniejsze wydarzenia: Uformowanie Ziemi Powstanie Księżyca Archaik jest pierwszym formalnym eonem w historii Ziemi. Obejmuje czas od 4 mld do 2,5 mld lat BP (trwał około 1,5 mld lat). Ważniejsze wydarzenia: Powstanie litosfery Nieustanne ruchy górotwórcze i wulkanizm Wraz ze spadkiem temperatury Ordowik -> Sylur -> Dewon -> Karbon -> Perm -> Trias -> Jura -> Kreda -> Paleogen -> Neogen -> Holocen Film podsumowujący ruch kontynentów 3. Życie w historii Ziemi Rozwój życia biologicznego na Ziemi w toku ewolucji, trwał już od Archaiku, kiedy pojawiły się pierwsze bakterie. Życie na ląd wyszło w Paleozoiku, z kolei Mezozoik to era dominacji gadów, a Kenozoik – ssaków. Zanik jednych gatunków i rozwój innych był najczęściej wynikiem wielkiego (masowego) wymierania, czyli zagłady większości życia na Ziemi (z różnych powodów), co wymuszało adaptację do nowych warunków i umożliwiało rozwój innych organizmów – w miejsce wymarłych (np. wymieranie Kredowe umożliwiło rozkwit ssaków, które wcześniej były zdominowane przez gady). Wykres rozwoju wybranych organizmów żywych w geologicznej skali czasu Źródło: Opracowanie własne. Zlodowacenie, in. glacjacja ( fr. glaciation, od łac. glacio ‛zamrażam’) – okres, w czasie którego znaczne obszary Ziemi pokryte są lądolodem . W historii Ziemi okresy lodowcowe występowały kilkukrotnie, również obecnie trwa taki okres, potocznie zwany epoką lodową. Prawdopodobnie w każdym z wielkich zlodowaceń następowałyera-Jednostka czasu w dziejach ziemi największa, dzieli się na okresy . 48. era-Kenozoiczna . 49. era-Mezozoiczna – z jurą
2 era w dziejach ziemi
